Hoor de wind waait by James Patterson

Author:James Patterson [Patterson, James]
Language: nld
Format: epub
Tags: Thriller, Misdaadroman
Published: 2012-07-04T12:34:38+00:00

62

‘Je hebt dit echt eerder gedaan,’ zei ik, en ik glimlachte. Ik kon het niet laten. Ze was zo’n leuk kind. Ontspannen, goedgemanierd en grappig.

‘Duizenden keren,’ zei Max.

Ze steeg op en zweefde dertig centimeter boven de grond.

Ik ging op een voetenbankje staan en drukte de stethoscoop weer tegen haar borst en luisterde naar haar hart, dat veel te snel klopte om de slagen te kunnen tellen. Ik hield op met luisteren en bekeek haar vol bewondering. Ik viel van de ene verbazing in de andere.

‘Ik kan zonder moeite tweehonderd slagen per minuut halen,’ zei ze. Toen knipoogde ze. ‘Best gaaf, hè?’

‘Heel gaaf,’ zei ik. Ik zette mijn handen in mijn zij. ‘Oké,’ fluisterde ik. ‘Dat is genoeg wat dit onderdeel betreft. Bedankt.’

‘Graag gedaan.’

Max vertraagde haar vleugelslag en landde weer op de vloer. Ik mat haar van top tot teen en probeerde ondertussen mijn kalmte te hervinden.

‘Bijna een meter vijfenveertig,’ zei ze me voor.

Juist. Ze was op een haar na een meter vijfenveertig. Haar armen en benen waren ietsje uit verhouding; de benen waren in verhouding vrij lang. De ringvingers en pinken zaten gedeeltelijk aan elkaar vast, maar dat zag je pas als je goed keek. Tussen haar tenen had ze een dun vlies.

Deze aanpassingen maakten het haar mogelijk om haar handen en voeten als een soort roer te gebruiken, in plaats van een staart. Ook was er enige bevedering op de achterkant van haar benen. Dat zou eveneens van pas komen bij het vliegen. Haar nog meer roer-functie geven.

Haar nek was heel soepel. Haar reflexen waren vele malen beter dan die van mij - of van wie dan ook. Haar zicht was heel scherp, zowel in de diepte als in de breedte. Nee, het was buitengewoon. Ze was in bijna elk opzicht superieur — het beste van de mens en het beste van de vogel.

Zoals ik al vermoed had, waren haar gevederde vleugels volmaakt gebouwd. Met een blinddoek op zou ik hebben gedacht dat ze behoorden tot een grote vogel die lange afstanden vliegt. Haviken, bijvoorbeeld, of vogels die de oceaan bevissen. Was Max deels mens, deels havik? Hoe was dit in vredesnaam zo gekomen?

Ik legde mijn centimetermaat aan bij een vleugeltip, en ongevraagd spreidde Max haar vleugels.

‘Bijna drie meter,’ zei ze trots. Haar zachte stem had een ruisende ondertoon, als wind die over gedroogde maïsstengels blaast.

‘Dank je wel,’ zei ik. ‘Inderdaad. Om precies te zijn twee meter tachtig.’ De grootste vleugels die ik ooit bij een elfjarig meisje heb gezien.

Ik vroeg Max op het bed te gaan liggen. Ik palpeerde haar buik om een indruk te krijgen van de inwendige organen. Die bleken op de verwachte plekken te zitten, maar klein te zijn.

Ook dit was logisch en verklaarbaar. Vliegen was alleen mogelijk als de vleugels het lichaam konden dragen. Dus sterke borstspieren, kleine organen en, tenzij ik er helemaal naast zat, lichte, holle botten die heel sterk waren om de aanzienlijke druk van het vliegen aan te kunnen.

Een volmaakt ontwerp, concludeerde ik.

Want ze was toch ontworpen?

‘Gaat u ook een bekkenonderzoek doen?’ vroeg Max.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.